Nog 31 nachtjes 18 mei ’10 Germiston

Heleen en ik verblijven al meer dan 4 maanden in dit fantastische land maar qua wegenkennis hebben we de ballen geen verstand!! We moesten onlangs zelf de weg vinden naar de ‘plaas’ waar familie Jonkers woont waar we amper elk weekend naar toe gaan. Dit adres staat niet in onze TOMTOM dus dan komen wij nergens.. En aangezien wij al die tijd Lodewyk gevolgd hebben naar de plaas wisten we niet hoe we daar uit ons zelf moesten komen. Of naja we wisten wel een weg maar dat zou dan via een ander dorp zijn waar we al eerder waren geweest. Dus voor safe gekozen en die route gepakt. Het was een ‘beetje’ omrijden maar we kwamen er wel! Eenmaal op de zandpaden stonden er 2 koeien voor onze auto die niet aan de kant wilden gaan. Tjah wij Hollanders hebben dat nog nooit meegemaakt dus wat moesten we nu doen?? Toen ging ons alarm van de auto ook nog eens af (wat nogal normaal is voor deze auto)!! De ene koe draaide zich om en keek ons recht aan, waahh daar zaten we dan, best eng haha:) Gelukkig kwam er een jongen aangerend die ze weggejaagd heeft en ons geruststelde dat ze echt niets doen. Wij leken natuurlijk weer een stelletje gillende meiden die bang waren voor een paar Zuid-Afrikaanse koeien:)

Wat het weer betreft ben ik helemaal nix meer gewend!! Het heeft 2 weken geregend en zaten Heleen en ik zoveel mogelijk rondom een klein kacheltje te werken zo koud was het. En dan te bedenken dat de kinderen helemaal geen kachels in de huizen hebben omdat de elektriciteit 25% omhoog is gegaan. Iedereen liep met dikke jassen, mutsen, sjaals en dekens om zich heen. Nu is het alweer 2 weken zonnig maar de ochtenden en de avonden zijn fris. Overdag is het wel te doen met zo’n 22 graden. Maar toch hebben Heleen en ik vlak voordat we terug naar NL gaan een weekendje Durban geboekt om de echte warmte van de zon weer te voelen en onze bruine kleur weer terug te krijgen:)

Op de groep gaat het ook weer goed. Onze supervisie sessies zijn zo leerzaam en daar ben ik zo dankbaar voor! Want ik heb momenten gehad dat ik dacht dat ik niets meer kon doen en dat ik niet genoeg kon leren.. Maar ik heb weer nieuwe feedbacksystemen in de groep geïntroduceerd waarmee we het positieve gedrag stimuleren door het geven van punten. De child care workers waar ik mee werk zijn hier ook heel blij mee en zijn bereid om er mee te gaan werken ook als ik weg ben:) Ook hebben Heleen en ik ervoor gezorgd dat we een gesprek met de 2 huizen (waarin Heleen en ik werken) hebben gehad. Hier hebben we gepraat over het geven van disciplines (straffen) omdat hier absoluut geen structuur in was. Het was een goed en positief gesprek waar meningen en ideeën op tafel werden gelegd hoe we met bepaalde kinderen om kunnen gaan. Nou hebben Heleen en ik allebei een kind in onze groep die moeilijk te ‘handelen’ zijn maar hun probleem zit meer psychisch. Daar wordt zelfs over gezegd dat ze hier niet thuis horen maar verdere hulp nodig hebben.. Nou is het zo dat juist die kinderen een ‘extra’ speciaal plekje in onze hartjes hebben:) En we denken zelfs dat juist deze 2 kinderen het het ergst zullen vinden als wij vertrekken..

Maar wat ik bijna vergat te vertellen is dat we ook nog een ander gesprek hebben gehad! We hadden met onze coach gepraat over de vakantie in Knysna en de slechte communicatie en alle frustratiemomenten die er toen waren. Vooral het moment dat wij alleen zij gelaten en met al die kinderen gingen ontbijten (met dat huilende meisje etc. )
Onze coach had gevraagd of wij het durfden om feedback te geven aan deze 2 child care workers (die trainingen geven aan de andere child care workers..). Wij hebben dit gedaan en tijdens het gesprek zat onze coach, een ander persoon van de instelling en de 2 vrouwen erbij. We hadden het gesprek goed voorbereid en hadden ons verhaal netjes gedaan op een professionele manier van een social worker. Maar we hebben toen een heel andere reactie gekregen dan we dachten. Die 2 vrouwen begonnen ons te beschuldigen dat wij zelf alleen met de kinderen weg wilden etc. etc. Heleen en ik zijn hier nogal van geschrokken maar gelukkig steunde onze coach ons in dit gesprek door hun te wijzen op hun onprofessionele actie. Naja goed wij hadden ons zegje gedaan en hun laten weten hoe we ons voelden. Ook nu kwamen we er weer achter dat zij niet goed geschoold zijn om feedback te ontvangen..
Wat betreft de feestdagen heb ik amper wat meegekregen.. Geen vlaggetjesdag (in Urk), geen Bevrijdingsdag, geen Hemelvaartsdag.. Het waren voor ons gewone werkdagen. De dag van Moederdag vond ik wel moeilijk hoor.. Op zulke dagen miste ik mijn familie en vooral op Moederdag!! Dus maar even een telefoontje gepleegd om contact te hebben:)
Oh ja we waren met alle kinderen van Epworth naar het politiebureau geweest. Daar werden de cellen laten zien.. Wat een vieze bende, jakkes!! In 1 cel lagen zo’n 8 dunne matjes waar de misdadigers moesten slapen zonder dekens of aparte toilet/douche. Daar wil je echt niet zijn!!
Er waren nogal wat kinderen die bang waren. 1 meisje van mijn groep heeft de hele tijd gehuild, oh zo zielig maar we moesten er stiekem ook wel om lachen want ze krijste echt alles bij elkaar!! Eenmaal thuis aangekomen begon één van de aunties een preek te houden over het gedrag van de kinderen. Volgens mij zijn de kinderen een beetje bang gemaakt.. Hoezo pedagogisch verantwoord??..:)

Nog precies een maand en dan zit onze tijd hier in Zuid-Afrika er op.. Nog 31 nachies..:)
Drukkies