Week 5

5 februari ’10 Germiston

Er is nog geen week voorbij maar ik typ toch maar een bericht anders wordt het zo’n lang verslag:) Genoeg meegemaakt dus:

In mijn vorige verslag ben ik vergeten te melden dat er sinds vorige week vrijdag een schitterende Urkervlag pronkt in onze huiskamer! Onze muren beginnen steeds voller te hangen met brieven, kaarten, posters en foto’s uiteraard. Het wordt steeds gezelliger! Ik denk dat we maar een extra lijn op gaan hangen voor onze kaarten want vorige week heb ik weer 2 kaarten vanuit ons meelevende dorp gekregen, waar ik natuurlijk superblij mee ben!!

Deze week hebben Heleen en ik een gesprek met onze coach gehad dus vonden wij het tijd om te vertellen over het ingezamelde geld. We hadden wat ideeën voorgelegd en onze coach was er zeer tevreden over (kan ook niet anders want hier is het een bedrag met 4 nullen i.p.v. 3:)) We wilden iets leuks voor de kinderen doen maar ook iets educatiefs. We gaan binnenkort een grote braai (BBQ weet je nog?) organiseren met springkussen, ijsjes en schminken etc. Er is ook nog een optie om een dagje uit te gaan, bijvoorbeeld naar een pretpark o.i.d. Het educatieve gedeelte is een ruimte inrichten waar kinderen huiswerk kunnen maken met een toezichthouder die kan helpen. In diezelfde ruimte willen we een gezellig zithoekje creëren waar de kids voorgelezen kunnen worden uit nieuwe boeken (een soort mediatheekje). Hier gaan we aardaas (binnenkort) voor shoppen. Leuk en leerzaam toch?!

Ook onze eerste officiële stageweek zit er alweer op, joh de tijd vliegt echt!
In mijn vorige verslag had ik verteld over Mokgotso die niet praat. Vrijdag is het huiswerkvrij voor de kids en the wetter was fine dus ik had wat spellen bedacht om buiten te doen. Ik wilde een spel doen waarbij ik kon oefenen met de namen van de meiden maar ook een uitdaging om te kijken hoe Mokgotso hierop reageert. Het begon wat moeizaam en ik zag haar twijfelen maar er kwam tot mijn grote verbazing toch geluid uit dit meisje. Ik kon aan haar zien dat ze lol had en riep de namen al iets harder. Ook tijdens ons watergevecht hoorde ik haar steeds harder lachen. Kijk dat zijn voor mij dan echt waardevolle momenten!!

Tijdens het maken van huiswerk met de meiden zie ik heel veel strubbelingen. Een meisje van 12 jaar die zo stoer wil doen maar zoveel moeite heeft met het optellen van 9+8, of een meisje van 10 jaar die simpele (3-letterwoorden) niet kan schrijven laat staan kan spellen. Het maken van het huiswerk gebeurt in de woonkamer waar iedereen in en uit loopt en dat leidt af natuurlijk. Daarom heb ik Silindile apart genomen en haar verteld dat ze zich moet focussen op haar huiswerk en niet op andere dingen zodat ze sneller klaar kan zijn. Ik ging met haar oefenen om terug te tellen vanaf 200. Na elke poging keek ze om haar heen en vergat te tellen dan zei ze maar: “I can’t do it”. Mijn taak is dan natuurlijk om te zeggen dat ze een grote meid is en dat ze het wel degelijk kan, als ze maar probeert en focust. Ik zei dat ze naar mij moest kijken en mijn handen vast moest houden. Nu moest ze zich wel focussen en dit ging inderdaad stukken beter! Ik zag dan hoe zij glunderde:) Na afloop liet ze haar oefeningen aan aunty zien en die was ook zo groos (trots) op haar. Maar voor deze momenten hebben de aunty’s gewoonweg geen tijd genoeg (niet voor iedereen) en dat is zo jammer. Dit zien ze zelf ook in want ze bedankten mij voor de ondersteuning en zeggen zelf ook dat ze dit wel willen maar zoveel andere taken hebben.
Wat mijn hartje wel deed breken was toen ditzelfde meisje na afloop moest huilen. In eerste instantie wist ik niet waarom maar ik denk dat dit meisje zo hard moet werken om betere resultaten te halen en op school is het zo moeilijk voor haar om bij te blijven. Als ze thuis komt wil ze haar huiswerk niet doen en valt dan huilend in slaap. Misschien is ons idee (mediatheek: huiswerk met hulp) een uitkomst voor haar. Maar ik twijfel eraan of zij niet beter past op een school met meer ondersteuning.

Heleen en ik hebben een nieuwe aanwist: een APPELGROENE FIAT!!! Eindelijk hebben we een auto waar we bezoekjes mee kunnen afleggen:) Heleen wilde een auto met een leuk kleurtje dus die was meteen verkocht… We hebben er 3 man naar laten kijken of het geen grote miskoop zou worden maar iedereen was happy dus hebben we hem gekocht. Donderdag was het dan zover: rechts in de auto zitten en links op de weg rijden. Pff wat nu moeilijk, ik reed zo weg net of het normaal was. Diezelfde avond gingen we met Val-lyn naar een spel-avond met onze auto natuurlijk!! Het enige wat ff wennen is is dat ik telkens naar het raam grijp als ik wil schakelen… Maar dat went ook wel!

Oh ja wat nog wel ff grappig is om te vertellen is dat Heleen de man, waarvan we de auto kochten, een hand wilde geven maar geen hand terug kreeg. Het waren mannen met lange jurken aan dus tja dat zijn zij niet gewend. Voor mij was het dus erg makkelijk en mijn hand lekker in mijn broekzak te houden om die fout maar niet te begaan:)

Vandaag (zaterdag)zouden we met onze nieuwe ‘car’ een bezoekje brengen aan Loes en Geert Gerssen die dit weekend in Johannesburg zouden zijn en onze tomtom mee zouden nemen maar hier zijn we uiteindelijk niet aangekomen… Hoe dit afgelopen is komt in het volgende verslag…

Een hartelijke groet en een drukkie (knuffel) van mij