Alweer een maand voorbij :)

2 februari ’10 Germiston

Hoi lezers van dit verhaal, het is alweer een week geleden dus weer tijd voor een nieuwe.
Vorige week woensdag heb ik besloten op welke groep ik de komende maanden stage wil gaan lopen. Het zijn onze buren: de oudere meiden. Dit is een nieuwe uitdaging voor mij omdat ik nog niet met deze doelgroep gewerkt heb, maar des te spannender is het! Ik popel om hier mijn stage te verrichten!!
Op deze groep of eigenlijk in dit huis wonen 7 meiden van 7 -16 jaar. Eén van de meiden is Mokgotso (ja moeilijke naam) en zij zegt geen woord. Voor mij is de uitdaging om uit te zoeken waar dit gedrag vandaan komt, wat is bijvoorbeeld haar achtergrond??
Aunty Tamara is één van de child care workers die erg open staat voor de meiden en zoveel mogelijk aandacht wil geven. Ze noemt de meiden ‘my angels of my love’ ik vind haar echt één van de beste child care workers! Ze vroeg zelfs aan Heleen en mij of wij tips konden geven om te handelen in bijvoorbeeld een conflict tussen 2 meiden. Dit gaf toch wel een super gaaf gevoel maar ook zo gaaf om te zien dat ze wil leren om het beste voor de kinderen te doen! Oh en by the way ze is dol op drop (wat wij uitdeelden) maar dat ff terzijde:)

Donderdag zijn we met Val-lyn naar Pretoria geweest om onze visums te verlengen. Helaas kwamen we hier niet aan toe omdat we uren moesten wachten op het ene formuliertje wat Val-lyn moest hebben. Tjah dat is ook Afrika…
Toen heeft ze ons het regeringsgebouw laten zien: Wauw echt mooi! Het vond plaats bovenaan Pretoria dus het uitzicht was supermooi!
Op onze terugweg stonden we in de file. We konden eerst niet zien waar het aan lag maar op een gegeven moment zagen we een politieauto staan en viel mijn oog op een lichaam bedekt door een deken. Val-lyn vertelde ons dat het vaker voor komt dat mensen hier de snelweg oversteken omdat ze geen uitweg meer zien: geen geld, werk, familie etc.. Poeh mijn maag draaide om. Dat zijn natuurlijk vreselijke berichten…

Vrijdag zijn we met de andere studenten naar 3 instellingen geweest. De eerste school sprak mij het meest aan. Het zag er leuk uit en de leraressen waren zo spontaan en creatief, dat was zo tof om te zien! We zagen 2 jongens van Epworth die voorzichtig naar ons zwaaiden; het is natuurlijk ook wel gek om in eens bekende gezichten van Epworth te zien:) De mevrouw die ons een rondleiding gaf vertelde over de problemen die we eerder gehoord hebben. Er zaten nl 280 kinderen op die school en maar 2 therapeuten. En omdat de school vol zit moeten ze kinderen weigeren en dat is voor hun een hele zware taak, wat ik me heel goed kan voorstellen. De klassen bestaan dan ook uit kinderen met verschillende problemen. In één klas zitten bijvoorbeeld kinderen met autisme maar ook kinderen met het syndroom van down en ieder zijn eigen leerproblemen.
Waarom de leraressen zo creatief zijn? Er waren kinderen aan het lezen terwijl een ander kind met lijm op zijn tafel speelde omdat hij niet kan lezen. Dit is in NL totaal anders. Maar die mevrouw vertelde zo de voor en nadelen en tjah ze moeten improviseren.
De 2e school was voor kinderen met lichamelijk beperkingen. Het gebouw zag er oud uit en de klassen te klein voor het groot aantal kinderen. Wel heb ik respect voor deze leraressen. Je moet je voorstellen dat er een aantal kinderen in een rolstoel zitten die zelf niets kunnen maar ook kinderen die niet kunnen praten of stil kunnen zitten. Nou volgens mij moet je dan wel 6 paar handen hebben…

’s Avonds zijn we met ‘onze nieuwe moas’ naar Pretoria geweest. Hier hebben we de jongen van de smsjes ontmoet. Zijn ouders komen ook uit Urk dus vandaar… Wij hadden hem al opgezocht op facebook dus wij herkenden hem wel maar hij ons niet:) Alleen hier om hadden we al lol!! Ook dit was weer een gezellig avondje uit!

Zaterdag was het heerlijk warm (bloedheet) en hebben we de hele middag gezwommen met de kids. Dit was echt een fantastische middag! De kinderen hadden zo’n lol en wij natuurlijk ook:) Er was geen sprake van ruzie maar alleen maar blije gezichtjes!! En wij waren maar druk met het verdelen van onze aandacht want iedereen riep: ‘aunty aunty look at me’, zelfs de big boys showden hun kunsten in het zwembad! Al met al heb ik super genoten van de hele middag. Maar deze leuke middag had een naar nasmaakje. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik verbrand ben. Man ik was zondag zo een rode kreeft!! Aauuww…

Skype is echt een uitkomst! Van het thuisfront kreeg ik te horen dat er een nieuw pleegkind geplaatst was, zo kon ik via de moderne media het mooie kindje toch nog ff zien:) Ook deze site is superleuk om bij te houden. Niet alleen om mijn ervaringen te delen maar iedere avond verschijnt er weer en glimlach op mijn gezicht van al die leuke, lieve, grappige en meelevende berichten!!

Lieve groetjes van Ester die zegt: DANKIE!!