De reis en onze aankomst

8 januari ’10 Germiston
Hoi alle voorbijgangers van deze site,
Hier zit ik dan in ons eigen huisje in Germiston. Eindelijk heb ik internet op mijn laptop zodat ik een nieuw verhaal kan typen voor op de site. Ik wil jullie natuurlijk op de hoogte houden over het wel en wee in het verre Zuid-Afrika. Nou hier komt het eerste verhaal:
Allereerst het afscheid. Dit was nogal een hele gebeurtenis. Heleen en ik hadden afgesproken dat we op Schiphol elkaar op zouden wachten. Onze beide gezinnen (+ mijn vriend, vriendin en nichtje) brachten ons tot aan de douane. Vanaf daar moesten we afscheid nemen. Van de voren had ik meerdere keren geroepen dat we niet moesten ‘kreten’ (huilen), ik probeerde me dan een voorstelling te geven hoe het afscheid zou verlopen. Maar toen het er op aan kwam vond ik het toch wel moeilijk om te beseffen dat ik voor een half jaar mijn vriend, familie en vrienden moest gaan missen. En ja hoor daar kwamen de tranen aangerold. Iedereen ff een dikke zoen geven en nog eentje en hup door de douane heen, nog snel zwaaien en dat was het dan. Vanaf dat moment viel er een last van mij af. Ik was klaar om de verre reis te maken en hoefde op dat moment niet meer te denken of ik iets vergeten zou zijn of nog snel iets regelen. Ik was namelijk mijn malariatabletten vergeten dus moest ik ’s morgens voor vertrek nog snel naar de huisarts om deze alsnog op te halen.
Eenmaal bij de gate aangekomen stond er op een scherm dat we een uur vertraging hadden. Dit kon de pret niet drukken want Heleen en ik waren dolenthousiast dus dat ene uurtje kon er wel bij.
De 2,5 uur naar Madrid vlogen snel voorbij en waren supergezellig. Heleen en ik hadden veel praatstof en spraken een meneer ( naast ons in het vliegtuig ) die toevallig ook naar Johannesburg moest vliegen dus hij had ook nog een flinke tocht voor de boeg.
In Madrid moesten we 6 uur wachten op onze volgende vlucht naar Johannesburg. Deze 6 uur gingen maar niet om en Heleen en ik vielen bijna in slaap. Gelukkig was Fred er om ons wakker te houden ( de meneer die ook Joh.burg als eindbestemming had) hij vertelde wat verhalen over zijn werk en dat hij al vaker in Z-A geweest was. Dit was gunstig voor ons want hij gaf wat tips over wat we echt moesten bezoeken tijdens ons verblijf en gaf tips over visa, telefoonkaarten, autorijden etc etc..
Half 2 ’s nachts stapten we op een groter vliegtuig richting Joh.burg. Heleen en ik waren erg moe en probeerden onze draai te vinden om de komende uren te slapen. Het was een lange nacht maar hebben af en toe kleine knippies (slaapjes ) kunnen doen, we hebben niet eens gemerkt dat er een film werd gedraaid dus dat zegt wel genoeg..
Deze vlucht duurde in totaal ruim 10 uur en zijn om 13.15 uur geland in Joh.burg ( 12.15 NL tijd ). Fred liep met ons mee om de koffers op te halen. Fred wachtte op 1 klein koffertje terwijl Heleen en ik op 2 grote koffers pp wachtten:) wij hadden dus een karretje nodig om dit mee te sjouwen. Er liepen allemaal jonge knappe gozers in uniform die ons begroetten met: “Hello, how are you?” waar wij natuurlijk vriendelijk antwoord op wilden geven hihi. Onze eerste indruk van de Afrikaanse bevolking was dus al positief:)
Eenmaal afscheid genomen van Fred zochten we naar Debby, zij zou ons op komen halen van het vliegveld. Op een gegeven moment zag ik een grote donkere man staan met een bordje ‘Epworth’ in zijn handen. Wij vroegen voorzichtig of hij naar ons zocht. En ja hoor hij was door Debby gestuurd om ons veilig naar Epworth te brengen. We liepen met onze bagage naar een parkeergarage waar heel veel grote en vooral dure auto’s geparkeerd stonden. Ergens tussen die dure auto’s stond een klein, wit, oud autootje waar wij ons in moesten proppen. De man ( Vusy ) liep weg om zijn parkeerkaart te betalen maar was na een half uur nog niet terug. Heleen en ik moesten er om lachen maar ondertussen speculeerden er een aantal verhalen door ons hoofd die we van velen gehoord hadden. Niet dat ons dat bang had gemaakt hoor…
Maar gelukkig Vusy kwam terug en bracht ons veilig naar ons huis in Germiston. Onderweg gingen wij heel goed opletten hoe het is om links te rijden. We vonden het maar raar hoor!
Toen we Germiston naderden zagen we wat ouwe krotten langs de weg staan. Wij probeerden op ons beste Engels te vragen of dit Germiston was, dit was niet het geval maar het waren wel de armere delen rond de stad. Hoe dichter we bij onze straat kwamen, hoe groter de huizen en hoe dikker de muren of hoger de hekken. Dit gaf toch wel een veiliger gevoel. Ook het terrein van Epworth was streng beveiligd door een grote muur met prikkeldraad en een hek met een bewaker ervoor. De huizen op het terrein ( inclusief ons huis ) zijn beveiligd door tralies voor de ramen en deuren.
Na kennis te hebben gemaakt met een aantal mensen van Epworth kregen we een rondleiding van Maureen. Onze coach was nog met vakantie dus de komende week kunnen Heleen en ik een beetje wennen aan het weer en onze draai proberen te vinden in dit verre land.
Ons huis is vrij groot en op het eerste gezicht redelijk netjes. Maar toen we onze koffers uit wilden pakken bedacht ik me toch maar. Het zag er allemaal vies en oud uit. Vooral de hoeken van de plafonds en op de grond zagen er vies uit. Het leek net of er allemaal vieze beestje rondliepen, en aangezien wij daar niet van houden… We zijn diezelfde middag meteen naar de supermarkt gegaan om allerlei schoonmaakmiddelen te kopen en zijn meteen gaan boenen!! Af en toe hoorde je een harde gil, dan was er weer een beestje tevoorschijn gekomen. Als ik terug kom in Nederland heb ik misschien wel mijn grootste angst overwonnen!